Dag 6 - Van hier naar daar

Vandaag verplaatsen wij ons van New York naar Washington DC. Bepakt en bezakt, wat voor een aantal een flinke uitdaging is omdat er geshopt is in NYC, gaan we met met de metro naar de Greyhoundhalte. Over de Greyhound gaan veel wilde verhalen de rondte. Het is waar dat je allerlei lagen, randen en standen tegenkomt in de Greyhound. Toch vond ik de reis relaxed. Door de gunstige vertrektijd en gratis WiFi in de bus heb ik uitgebreid contact gehad met het thuisfront. Het tijdverschil van 6 uur is lastig als het gaat om een goed moment te vinden om met vrienden en familie te appen. Bovendien heb ik het druk en ben ik hier constant "on the move". Daar gaat het gewone leven gewoon door.

Mijn hoofd zit vol indrukken en ik merk dat ik ze graag wil delen. Tegelijkertijd besef ik dat ik deze ervaring deel met de mensen die hier zijn, de mensen daar zijn oprecht geïnteresseerd maar hebben (logischerwijs!) wel een grens aan hoe lang die verhalen leuk zijn. Iedereen kent het enthousiasme van de ene oom, tante, neef, nicht, vriend, vriendin die dolgraag wil dat je naar 3.000 foto's komt kijken van die fantastische reis naar het eind van de wereld en onder het genot van een leeg glas, want ze zijn te enthousiast om even een moment te stoppen met praten, eindeloos proberen uit te leggen hoe geweldig dat ene wijntje/biertje/uitzicht/diertje/enz. was. Meestal eindigen dat soort bezoekjes met de opmerking: "Tja... Ik denk dat je erbij had moeten zijn..." *zucht*

Het uitzicht verandert naar mate we verder van NYC verwijderd raken. De drukke stad maakt plaats voor ruimte, bomen en water. We rijden langs Baltimore waar op dit moment protesten zijn vanwege het politiegeweld tegen "niet blanken". Een onderwerp waar wij als maatschappijleer docenten in de dop veel mee kunnen (en misschien ook wel moeten) doen. Maar hoe kun je de situatie die hier speelt, straks daar in Nederland begrijpelijk maken voor je leerlingen? Is waardevrij onderwijs mogelijk? En wil je dat eigenlijk wel?

We komen sneller dan verwacht aan bij hostel nummer 2, downtown Washington. Vergeleken met waar we vandaan kwamen, valt dit een beetje tegen. Het is er warm en oud. De wasbakken lijken met kauwgom tegen de muur geplakt en het sanitair is op zijn minst "uitdagend" te noemen. Maar we worden hartelijk ontvangen, richten de slaapzalen in en gaan op zoek naar een diner. Terwijl wij zitten te eten, zien we op de televisie dat de protesten in Baltimore zijn overgewaaid naar New York. We zien hoe er arrestaties worden verricht in de straten waar wij nog geen 24 uur geleden liepen. Het voelt wat onwerkelijk. Ondertussen raak ik aan de praat met twee heren die op het Capitool werken. Echte liberals. Twee (jonge) meiden uit Nederland en twee heren van 50+ raken in gesprek over allerlei uiteenlopende thema's. De mening van de heren is hard. Snoeihard. Je moet je eigen boontjes kunnen doppen of je kunt verrekken. De competitiedrang die zo bepalend is voor deze cultuur, krijgt een gezicht aan deze tafel. Wapens zijn goed, het homohuwelijk is slecht en de rellen in Baltimore worden veroorzaakt door lazy basterds die uit zijn op rellen en plunderingen omdat ze te belazerd zijn om te gaan werken voor hun geld. Standpunten waarvan ik de herkomst begrijp maar moeilijk te verantwoorden vind. Zeker met het gezicht van The Bronx nog vers in mijn achterhoofd. Het Amerika van Washington is niet het Amerika van The Bronx. Toch scheelt het maar een busrit van 3 uur met de bus van hier naar daar.

Het daar van Baltimore komt ineens heel snel naar hier omdat de demonstraties zijn gewaaid naar Washington. Sirenes, al kijken we daar niet echt meer van op, loeien door de straten. Het is ver bij ons vandaan, geen gevaar: we gaan wat drinken.
Er is veel blauw op straat. Ik spreek met agenten die er heel relaxed bij staan. Ja, er was een demonstratie maar die zijn er bijna dagelijks. Over het algemeen gaan die heel vredig en houdt men zich keurig aan de afgesproken tijden in de vergunning voor de demonstratie. Net als ik me om wil draaien, komt er een groepje demonstranten aangelopen, op weg naar huis. Met de politie op steenworp afstand spreek ik de jongeren aan die met protest borden lopen. Zij willen graag met mij praten en zijn heel duidelijk in hun (goed beargumenteerde) standpunten. Dit vind ik overigens heel opvallend. Men heeft hier een duidelijke mening en kan ook goed uitleggen waarom men dat vindt. In de bar volgt nog een discussie over de levensduur van democratie en de stelling dat iedere samenleving de leider krijgt die zij verdient.

Maatschappijleer in het klein op de slaapzaal... Van hier naar daar... Wij versus zij... Boeiend "to the max" maar ik beloof hierbij oprecht dat ik tenminste zal proberen je glas bij te schenken als ik vol enthousiasme uit probeer te leggen hoe waanzinnig deze reis was. Verder vraag ik je om hier en daar een beetje geduld met me te hebben als ik van hier weer naar daar kom. Tot snel!