Dag 1

Paspoort en ESTA: CHECK (and double check!)
Telefoon en lader: CHECK (and double check!)
Stroopwafels part 1: CHECK (eerste pakje zelf opgegeten, snel een nieuwe halen...)
Groepsapp perikelen: "Wie neemt een föhn/wereldstekker/ verlengsnoer mee?": CHECK
Kleding voor warm weer: CHECK
Kleding voor koud weer: CHECK
Paspoort en ESTA: (voor de zekerheid nog een) CHECK
Hoe zat het ook alweer met vloeistoffen in het vliegtuig?: CHECK
Stroofwafel part 2: (bijna vergeten maar dan nu echt...): CHECK (en er nu vanaf blijven!)

Na dagenlang eindeloos lijstjes maken, de lijstjes checken en dubbel checken en uiteindelijk de koffer van zolder te hebben getrokken, was het vandaag eindelijk zover. De studiereis gaat nu echt van start. Na ontelbare keren het paspoort en boardingpass getrokken te hebben, zet ik voet op Amerikaans grondgebied. Ik kan natuurlijk niet voor iedereen spreken maar het Amerikaanse accent om mij heen went heel snel. Vreemd want dit is mijn eerste reisje naar The States. Toch klinkt het heel vertrouwd door mijn verslaving aan allerlei heerlijke tv series.

Het inchecken gaat boven verwachting soepel. In het vliegtuig kan ik gewoon mijn telefoon opladen (ERG prettig!), ik vul keurig het douane formulier in waarop ik verklaar dat ik geen verboden goederen bij mij heb en ik arriveer een uur eerder dan gepland op JFK AirPort door een flinke meewind. Toch een tikje zenuwachtig loop ik naar de douane. Je hoort immers zoveel over die strikte, nukkige Amerikaanse douanebeambten en regeltjes... Wat volgt is een rij waar ze in de Efteling in het hoogseizoen een puntje aan kunnen zuigen! Ik slinger door de aankomsthal, richting die gevreesde douane. Elke keer vriendelijk knikkend naar de mensen die ik al 20 keer tegen ben gekomen. Het voelt stom maarja... negeren is ook niet aardig. Je bouwt toch een slingerende band op met elkaar. Na deze Amerikaanse douane versie van een polonaise kom ik aan bij het poortje. Nog één meneer voor mij. Ik schat de beambte in. Ik stel mij onbewust de vraag of hij problemen voor mij gaat opleveren. Het antwoord op die vraag komt snel: nee, voor mij niet. De man voor mij krijgt het echter flink voor zijn kiezen. Het lijkt uren te duren en ik moet plassen! In minder dan twee minuten is mijn formuliertje gecontroleerd, heb ik een stempel in mijn paspoort, geef ik mijn vingerafdrukken af en wordt er een irisscan van mij gemaakt. Ik mag doorlopen, op een bescheiden drafje naar het toilet!

Wat direct opvalt is de bereidwilligheid van mensen om je te helpen. De lightrail richting Jamaica? "That way miss." Hoe werkt zo'n ticket automaat voor die felbegeerde Unlimited Ride MetroCard? Een aardig gezin met 4 kinderen helpt mij behendig door het menu van de automaat en verwijzen mij naar de E-lijn. Het eerste (leuke) gesprek met inwoners van New York is een feit! Aangekomen op metro station Queens Plaza is het toch even puzzelen waar het hotel is. Wederom tref ik mensen die hun Google Maps zonder probleem trekken. Zij hebben wel mobiel internet en ik wacht even tot ik ergens WiFi heb gevonden. Us Bien Zunig volgens Oud Hollandsche traditie!

Het hotel blijkt maar drie minuten lopen te zijn. Moe, en een beetje trost op mijzelf dat ik deze grote oversteek in mijn eentje heb gemaakt, loop ik het q4 hotel op 2909 Queens Plaza North binnen. Nu begint het wachten op de groep. Ik hoop dat zij net zo'n fijne reis hebben gehad als ik.