De vermoeidheid slaat toe. Gelukkig niet alleen bij mij. Sommigen van ons zouden het liefst vandaag nog op het vliegtuig springen. Niet omdat het niet leuk meer is of er onenigheden zijn maar wel omdat dit een intensieve reis is gebleken. Alhoewel Washington een rustigere sfeer heeft dan New York, blijft het nog steeds Amerika en zijn we dagelijks lang onderweg. Ook vandaag is het weer rond de 30 graden en het programma is los. In Washington zijn heel veel musea en de meeste zijn gratis. Dus vandaag duiken wij weer massaal de musea in. Op mijn verlanglijstje stond het National Museum of Natural History. In eerste instantie dacht ik dat hier de film Night in The Museum werd opgenomen. Dit blijkt echter in New York geweest te zijn. Eerlijk gezegd viel het museum mij een beetje tegen en hier was ik niet de enige in. Het is mooi en ruim opgezet maar ik heb er geen dingen gevonden die ik niet al eens ergens anders had gezien op één ding na: The Hope Diamond. Ik word niet echt heel warm van dit soort dingen maar daar mogen de meningen uiteraard over verschillen. Mooi ding, erg duur. Klaar. 

 

Ook het air space museum was niet helemaal wat ik ervan had verwacht. Veel motoren en techniek, weinig space. Wel een mooi gesprek gehad met een reisgenoot over de (on)eindigheid van dingen. Het hoogtepunt was een gesprek met een medewerker van het museum over een astronautenpak. Interessant ding. Ook duur. Klaar. 

 

Dan maar even chillen bij het Jefferson memorial. Schoenen uit, ijsje erbij, even helemaal niks. Het is nu wel mooi geweest. Ik merk dat ik mijn tijd aan het uitzitten ben. Ik wil naar huis. Ik heb twee geweldige steden bezocht, en ervaringen opgedaan waar ik voorlopig even op kan teren. Maar nu wil ik mijn eigen huis, mijn eigen bed en een badkamer waar ik mijn tandenborstel gewoon kan laten liggen. Maar bovenal wil ik naar mijn man en dochter. Ik wil ze alles vertellen maar ik wil eerst daar zijn waar ik het meest welkom ben: bij mijn man en dochter. Lief ding. Onbetaalbaar. Klaar.