Dag 5 - Lifestyle

Daar zit je dan, met je Starbucks in Central Park. Een aantal bikkels hebben hier vanmorgen hard gelopen voordat we naar de VN gaan voor een lezing. Het is een bijzondere plek middenin de drukte. Ineens hoor je vogels fluiten en mensen zitten stil. In New York loopt iedereen altijd. Iedereen is altijd onderweg. Hier niet. Zakenmannen trekken hier hun schoenen uit en doen een dutje in de zon. Kinderen rennen alsof het kinderen zijn. Het voelt hier niet als New York. Als je hier een poosje zit dan hoor gemakkelijk 6 of 7 talen voorbij komen. In de verte klinkt muziek. Ik neem nog een slokje koffie en zucht. Even rust, weg van de hectiek. Een blik op de tijd op mijn telefoon. Een dubbele check op mijn horloge die stil blijkt te staan! Dat doet Central Park blijkbaar met je, de tijd staat letterlijk en figuurlijk even stil in The City That Never Sleeps. Ineens heb ik stress. Het is veel later dan ik dacht en ik moet rennen naar mijn volgende afspraak. Weer terug de drukte in. Ook ik loop door deze straten met een bestemming: de VN. Met een beetje pijn in mijn hart vervolg ik mijn weg. 

 

Ik haast me door het straatbeeld. En erger me ineens aan toeristen die het in hun hoofd halen stil te staan op de stoep. Weten ze dan niet hoe het hier hoort?! Aan de kant! Stress! Heb ik nog tijd een om een Starbucks in te schieten? Ik voel me ineens meer onderdeel van deze stad dan in de dagen hiervoor. Ik merk dat ik in het Engels begin te denken en als ik de groep zie staan blijk ik gelukkig niet de laatste te zijn op het verzamelpunt. Ik word begroet in het Nederlands en merk dat ik even moet schakelen. Ik ben ineens geen onderdeel meer van de stad maar van deze Nederlandse groep.

 

We lopen de VN weer in voor een briefing over het economische en sociale beleid van de VN. De medewerker tast ons niveau af en complimenteert onze kennis. Het is een mooi rond verhaal waarbij ik steeds moet denken aan een soap. De vergelijking klinkt misschien raar maar in iedere soap zijn er meerdere verhaallijnen en relaties die in elkaar grijpen. En in iedere soap is er de patriach van de familie/bedrijf die de eindjes altijd weer bij elkaar probeert te brengen. Zo werkt de VN ook een beetje. De onderlinge realties tussen landen zijn complex en hebben altijd een diepere laag dan je op het eerste gezicht zou denken. Diplomatie niet als middel om je doel te bereiken maar als lifestyle. De vraag wordt gesteld of deze medewerker het niet frustrerend vindt dat er weinig harde en concrete doelen worden behaald. Hij geeft aan dat wanneer je de instelling hebt dat je snelle resultaten wilt halen en aan het eind van je dag wil zien wat je hebt bereikt, je hier niet op je plaats zit. Diplomatie kost nu eenmaal tijd. Landen houden er niet van om in de Algemene Vergadering aangesproken te worden op punten die wellicht verbetering behoeven. Daar is tact, geduld en veel werkbezoeken in de landen zelf voor nodig. We krijgen veel informatie, waarvan veel aansluit bij de colleges die we inmiddels hebben gevolgd. Toch duizelt het mij een beetje. Het concept van de VN klinkt zo mooi. En de doelen die behaald worden zijn mooi meegenomen. Democratie in optima forma, one man-one vote. Tegelijkertijd loop je tegen het vetorecht van de winnaars van WO2 aan in de Veiligheidsraad. Hoe democratisch is een systeem waarin een vetorecht bestaat? 

 

Vandaag staat ook het bezoek aan The Bronx op het programma. We gaan naar The Point, waar Danny Peralta ons ontvangt. Hij is de comunityleader in deze wereld waar de verschillen tussen mensen groot zijn. The Point kan het best vergeleken worden met een buurthuis in het hart van The Bronx. In deze buurt zijn de mensen arm. Velen moeten rond komen met een inkomen onder het bestaansminimum. Opvallend aan deze buurt is de industrie. Grote vrachtwagens met voedsel rijden af en aan om New York te voorzien van eten. De luchtkwaliteit is er slecht vanwege het transport en de industie. Danny is zeer sceptisch over de rol van de overheid want "die weten niet wat wij hier nodig hebben. Geef ons gewoon een zak met geld en we zoeken het zelf wel uit.". Ergens heeft hij een punt. Deze man staat met zijn voeten in de klei. Hij heeft dagelijks te maken met de problematiek in dit afvoerputje van de stad. De mensen hier worden behandeld als afval. Hij ziet het als de taak van The Point om een ieders talenten te ontdekken en zo deze afval gedachten te ontkrachten. De problematiek is divers en zowel politiek, economisch als sociaal. Netwerken zijn belangrijk. Samenwerken met scholen en de politie zijn aan de orde van de dag. De samenwerking met de politie is opmerkelijk aangezien hij wars is van de politiek die erachter schuil gaat. Er blijkt een arrestatie quotum te zijn voor de NYPD, vergelijkbaar met het verplichte aantal bekeuringen die in Nederland uitgeschreven moeten worden door de politie. Maar een "makkelijke  arrestatie" van kansarme jongeren om aan het arrestatie quota te komen, kan zeer vergaande consequenties hebben. De kans op werk neemt af en de situatie wordt hierdoor nog uitzichtlozer dan het al was. Hij is bevlogen en idealistisch. Iedere kritische vraag van onze kant krijgt een positieve draai aan het verhaal. Hij zoekt in ieder hoekje en gaatje dat hij kan vinden het positieve van de mens. Hij probeert ons deelgenoot en ambassadeur te maken om deze problemen aan te pakken. Je kunt kritische vraagtekens zetten bij de vraag of Danny slechts aan symptoom bestrijding doet door de politiek te schuwen. Op dat niveau zijn immers echte veranderingen noodzakelijk. Tegelijkertijd is iets doen nog altijd beter dan niets doen in dit geval. Zoals ze hier op elke hoek van de straat roepen zou ik bijna willen zeggen "God bless him", ware het niet dat hij atheïst is.

We krijgen een rondleiding door de buurt en door het centrum. We zien allerlei ruimtes waar cursussen worden gegeven zoals fotografie en drama. Mijn hart gaat sneller kloppen bij het zien van het theatertje waar kinderen bezig zijn met de repetitie voor een circusvoorstelling. Ik kan het niet helpen, ik wil meedoen. Terwijl ik op een stokje bordjes laat draaien kom ik in contact met deze kinderen. Ik zie even het ware gezicht van The Bronx. Ik zie de kwetsbaarheid van deze kinderen en ik snap waarom Danny het op kan brengen om dit werk te doen. Ook hij streeft een ideaal na. Of, zoals hij het stelt: "It's a struggle for life, not a lifestyle." Hier bestaat geen vetorecht. 

 

Dit was onze laatste dag in New York. Een stad vol tegenstellingen en diversiteit. Een stad waar de elite $100.000 in een nachtje stappen kan uitgeven. Een stad waar het schoolgeld $50.000 per jaar is en studieschuld mensen een leven lang kan achtervolgen. Een stad waar studenten op ons lijken en de gemiddelde Amerikaan hulpvaardig is. Een stad waar vrijheid en vrijheidsbeperking hand in hand gaan. Een stad waar het geluid oorverdovend kan zijn, zowel door herrie als door de stilte. Een stad van uiterste leefstijlen, of deze nu een keus zijn of niet. Het is een bijzondere stad die wij achter ons laten. Morgen vervolgen wij onze reis met de Greyhound naar Washington DC.

 

New York, bedankt voor deze ervaring. We zullen je niet snel vergeten.