Dag 3 - Van vrijheid tot (cel)straf

De ochtend kwam te vroeg in the City That Never Sleeps. Ontbijten buiten de deur is voor sommige een hemelse ervaring met eieren, spek en ander gebakken lekkers. Voor anderen een beproeving van het humeur en nog niet geactiveerde smaakpapillen.

Om 9:00 vertrekken we met de metro richting de Statue Cruise naar Lady Liberty en Ellis Island. Tot nu toe hebben we prachtig weer gehad en vandaag was geen uitzondering. Alle met zonnebrand besmeerde neuzen staan dezelfde kant op richting de vrijheid van De Nieuwe Wereld. Lady Liberty heeft indruk op mij gemaakt. Dit symbool van hoop en vrijheid, trots voor en van de skyline van New York, is volgens de audiotour het meest gefotografeerde object ter wereld. Ik kan me er iets bij voorstellen terwijl ik door mijn foto's scroll. Opvallend is wederom het gemak waarbij je aan de praat raakt met volslagen vreemden. Ik spreek met een dame die het eiland bezoekt met een groep girlscouts. Zij werkt op een school voor kinderen met 'special needs' in Washington D.C. Email adressen worden uitgewisseld en wellicht kunnen we daar op werkbezoek in het tweede deel van onze reis. De smalle trap naar de kroon van Lady Liberty wordt beklommen en de reis vervolgt zich naar Ellis Island.
Het verhaal achter Ellis eiland is er één van hoop op een beter leven in de Nieuwe Wereld. Een nieuwe start vol kansen en in vrijheid. De culturele diversiteit onder de immigranten was groot, evenals de motivatie om de gevaarlijke en lange oversteek te maken. Velen kwamen in de zoektocht naar vrijheid, rijkdom en kansen. Sommigen vonden wat zij zochten maar nooit zonder hiervoor te moeten strijden. Sommigen kwamen vrijwillig, anderen niet. Velen zouden blijven en hier een nieuw leven beginnen, anderen keren terug om het leven op te pakken wat zij zo wanhopig probeerden achter zich te laten. Het is een indrukwekkend verhaal vol hoop en vertrouwen maar ook van wanhoop en teleurstelling.

Na al deze indrukken heb ik de behoefte om letterlijk en figuurlijk even uit te waaien. Een wandeling over de Brooklyn Bridge met uitzicht op Manhattan doet mij goed. Terwijl ik wandel over de Brooklyn Bridge dwalen mijn gedachten af en stel ik mijzelf de vraag of ik in deze metropool zou kunnen wonen. En wat mijn vrijheidsbeleving in deze stad zou zijn. Het is een gedachte waar ik in verdwaal. In deze stad, waar ik "pedestrian managers" tegen een reling aan zie leunen en mensen zie fietsen en hardlopen tussen de toeristische mensenmassa, is vrijheid een groot goed. Maar ook een stad waar het leven zo duur is dat men er soms drie banen op na moet houden om in de eigen levensbehoeften te kunnen voorzien. Hoe "vrij" ben je dan? Of raak je gevangen in een web van verplichtingen om je hoofd boven water te houden? Word je zo een vrije slaaf van de stad...?

Terwijl deze gedachten op de achtergrond door mijn hoofd spoken, verzamelen we voor een bezoek aan het Nightcourt. De criminaliteitscijfers van New York dalen al jaren waardoor New York zich de veiligste grote stad van de VS mag noemen. Toch is er blijkbaar behoefte aan een avondrechtbank. Later zou blijken dat dit wordt veroorzaakt door het grote aanbod van aantal zaken die allemaal binnen 24 uur na het vermeende feit voor een rechter worden gebracht. De "lobstershift" (rechtspraak tussen 01:00 en 9:00 AM) is vandaag de dag niet meer nodig door de afname van het aantal zaken. Dat was in de "crackcrisis" van de jaren 90 wel anders. Wij zitten op de publieke tribune en verbazen ons over de gang van zaken. Er is veel bedrijvigheid in de zaal. De rechter doet tijdens ons bezoek niet veel meer dan het vaststellen van een datum waarop de daadwerkelijke behandeling zal geschieden. Het is vanavond niet druk en onze gids regelt dat wij mogen spreken met de rechter die na 22 jaar als advocaat nu sinds twee maanden als rechter werkt. Terwijl wij onze vragen op hem afvuren zie ik een bevlogen man. Ik geloof oprecht dat hij "iets wil betekenen" voor het land, voor het geld hoeft hij het zeker niet te doen. Als advocaat kan hij immers veel meer verdienen dan in de publieke functie als rechter. Het raakt mij dat hij erkent dat het soms bijna onvermijdelijk is dat mensen in de criminaliteit belanden. De sociale en economische druk is zwaar voor de inwoners van deze stad. Waar ik 's morgens rond het symbool van vrijheid en hoop liep, zie ik nu achter de rechter een deur open gaan met cellen en tralies. Vrijheid en vrijheidsberoving gaan vandaag hand in hand in dit beloofde land...

Ik voel de kilometers in mijn benen zakken. Terug naar het hotel. Even dit blog en mijn gedachten ordenen. Een spelletje ezelen aan de tafel in de kelder van het hotel zorgt voor hilarische lachbuien. Even ontladen. En de ezel? Die krijgt straf, ook in deze vrije Nieuwe Wereld.